NIKOBARCZYK ZWYCZAJNY
łac. Caloenas nicobarica ang. Nicobar pigeon
WYSTĘPOWANIE
- Azja południowo – wschodnia i Indonezja, od Andamanów i Nikobarów poprzez wybrzeża Mjanmy i Malezji po Nową Gwineę, aż do Wysp Salomona. Spotykany na małych wyspach i w strefach przybrzeżnych większych lądów.
ŚRODOWISKO
- Skraje gęstych lasów tropikalnych i namorzynowych.
POŻYWIENIE
- Owoce, nasiona, liście i młode pędy roślin, drobne bezkręgowce. Żeruje na ziemi.
CHARAKTERYSTYKA
- Długość ciała 32 – 38 cm, masa ciała samca 460 – 525 g, samicy 490 – 600 g.
- Upierzenie szare od spodu, szara jest też głowa. Pióra na karku są długie i tworzą charakterystyczną grzywę. Pióra na grzbiecie i na skrzydłach zielone, złote i miedziane z metalicznym połyskiem. Ogon biały. Nogi czerwonawe. Dziób czarny z naroślą u nasady.
ZACHOWANIE
- Żyje pojedynczo, w parach lub grupach 3- 4 osobników. Podczas podróży między wyspami, na których żeruje tworzy stada liczące 10 – 30 ptaków.
- Okres lęgowy trwa cały rok. Samica składa 1 wydłużone jajo tylko raz w roku. Gniazdo budowane niedbale, z patyków, na drzewie lub krzewie, na wysokości ok. 2 – 12 m nad ziemią. Często na jednym drzewie jest kilka gniazd.
- Okres inkubacji trwa 16 – 18 dni. Zarówno wysiadywaniem jaj jak i opieką nad pisklętami zajmują się oboje rodzice.
WARTO WIEDZIEĆ
- Pisklęta nikobarczyka karmione są „ptasim mleczkiem”, które powstaje ze złuszczającego się nabłonka w wypełnionym tłuszczem wolu matki pod wpływem hormonu – prolaktyny.
- Uznawany za najbliższego krewnego wymarłego już dronta dodo, choć ptaki te nie są do siebie podobne.
- Stada nikobarczyków, w odróżnieniu od innych gołębi, przelatują w szyku szeregowym, a nie luźnym.
STATUS I OCHRONA
- Kategoria NT (Near threatened) na Czerwonej Liście IUCN – gatunek bliski zagrożenia wyginięciem.
- Głównym powodem spadku liczebności są odłowy w celach konsumpcyjnych i handlowych, niszczenie siedlisk i drapieżnictwo wprowadzonych sztucznie do środowiska ssaków.
|
